Αναγνωστικό ημερολόγιο 2011 - Ιούλιος (7)

Για μένα, ο Ιούλιος ήταν πάντα μήνας διακοπών. Και διακοπές χωρίς ακατάσχετο διάβασμα δε νοούνται. Για κάποιον παράδοξο λόγο όμως -που τον γνωρίζω, αλλά ίσως δεν πρέπει να τον μοιραστώ- τα τελευταία τρία χρόνια οι διακοπές μου συνοδεύονται από μέτριες ποσότητες βιβλίων. Ίσως γιατί έχω αλλού στραμμένη την προσοχή μου, ίσως γιατί τελικά τα βιβλία είναι φυγή και δε θέλω να «φύγω» από τις διακοπές μου, θέλω να μείνω στο νησί -σε όποιο νησί- για πάντα. Σε κάθε περίπτωση, εφτά βιβλία σ’ ένα μήνα είναι μάλλον μια μέτρια προς καλή συγκομιδή για τα μέτρα μου. Τι να πω; Ο χρόνος ο πανδαμάτωρ θα δείξει.

Βόλτα στο Φεγγάρι, Δημήτρης Νίκου. Το αγόρασα γιατί νόμισα ότι ήταν μέσα στο πλαίσια του φανταστικού, αλλά δεν το μετάνιωσα που δεν ήταν. Γενικά είναι ένα πολύ τρυφερό ανάγνωσμα, που ασχολείται με την ψυχολογία ενός μοναχικού ανθρώπου. Κι όμως καταφέρνει να μη γίνεται ούτε στιγμή γλυκερό. Ενδιαφέρουσα γραφή, αν και με τάσεις απολογίας για τις φόρμες που χρησιμοποιεί.

Ο Βοσκός της Αντίπερα Όχθης, Κώστας Ζωτόπουλος. Από τα 8 διηγήματα που περιέχει (και που στο οπισθόφυλλο αναφέρονται ως "[...] παράξενες ιστορίες του Ζωτόπουλου, μεταφυσικής κατά κύριο λόγο φαντασίας [...]") Μόνο τα δύο αγγίζουν τη μεταφυσική (ή τη φαντασία) και τα υπόλοιπα έξι είναι κοινά-κοινότατα κοινωνικά διηγήματα. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν αξίζουν το κόπο, τουναντίον. Η γλώσσα είναι καλή (σε ελάχιστα σημεία μόνο γλιστράει προς το παλαιομοδίτικο και το άκομψο) κι οι ιδέες χαριτωμένες και κάποιες στιγμές, ειδικά όταν μπαίνει στη μέση το τραγικό, είναι στ' αλήθεια πετυχημένες (όπως στην ιστορία, "το Αρνί του Θέρους"). Θεωρώ όμως ότι κακώς πλασάρεται ως "φαντασίας". Χάνει αναγνώστες που δε διαβάζουν φανταστικό και κάνει εκείνους που το πήραν ως φανταστικό να νιώθουν κάπως εξαπατημένοι.

The Cleric Quintet, βιβλία 2, 3, 4 και 5, R. A. Salvatore: Ένας σύντροφος στην ανάγνωση με κοροϊδεύει καυστικότατα για την επιλογή μου να διαβάσω ΟΛΗ την πενταλογία του Κληρικού. Η μόνη υπερασπιστική γραμμή που διατηρώ εδώ κι δύο μήνες που περνάω το λούκι ενός Σαλβατόρε είναι ότι κάποιες φορές θέλω απλά να διαβάσω κάτι εντελώς ανούσιο, με πολύ ξυλίκι και ανόητα πομπώδεις κακούς. Σε κάθε περίπτωση, όπως λέει κι ο Μικέιους σε κάποιο από τα τελευταία του ΜΠΡΑΦ, όποιος ενοχλείται, καθρεφτάκι. Αναλυτικά, το Δάσος των Σκιών ήτανε νόστιμο, λίγο τραβηγμένο από μάχες, κι όλο και ήθελα να δω τι παίζει τελικά με τον Κάντερλι. Ένα τεράστιο καλό που έχει το βιβλίο είναι ότι καταστρέφονται επιτέλους οι απεχθείς περιστρεφόμενοι δίσκοι, το γιο-γιο με το οποίο πολεμάει ο Κάντερλι. Γιούχου! Το οποίον γιούχου κρατεί ελάχιστα καθώς στο τρίτο βιβλίο, τις Μάσκες της Νύχτας, οι ηλίθιοι comic-relief νάνοι τού έφτιαξαν ένα δεύτερο ζευγάρι και το τι κάνει δε λέγεται... Στο τέταρτο βιβλίο, το Οχυρό του Σκότους αρχίζουν τα όργανα, με τον Κάντερλι και κάνει παπάδες (pun intended) και στο τελευταίο, την Κατάρα του Χάους, φτάνουμε επιτέλους στο ποθητό αποτέλεσμα, όπου οι κακοί λε πουλέν κι οι καλοί… κι αυτοί λε πουλέν, αλλά λόγω ήθους. Έξοχο, πραγματικά έξοχο που λέει κι ο αρχιδούλος στις Δάφνες του Καίσαρα (Αστερίξ, καλέ κύριε, Αστερίξ). Πάτε κατευθείαν για σταύρωμα, μπιζουδάκια μου.

Κερνόκ ο Πειρατής, Eugene Sue. Ένα κειμενάκι γαλλικό και απαρχαιωμένο (1800-κάτι), με καθαρά αρχαιολογική σημασία, κλισεδούρα του κερατά και λοιπά και λοιπά και λοιπά.