Δευτέρα Διαρκείας

Αυτή η εβδομάδα είναι γεμάτη Δευτέρες. Βαριές, νυσταλέες και δυσπεπτικές. Ασυνάρτητες. Πού και πού κοιτάς το ημερολόγιο και ξαφνιάζεσαι, "Τρίτη; Τετάρτη; Πέμπτη; Μα Πέμπτη;" κι ύστερα ξαναβουτάς στη Δευτέρα διαρκείας, προσπαθώντας τουλάχιστον να χωνέψεις. Το μόνο που έχω να ελπίζω για να διορθωθεί αυτό το παράδοξο άνευ αεροπλάνου τζετ-λάνγκ είναι το Σαββατοκύριακο. Ίσως τότε καταφέρω να ρυθμίσω το βιολογικό και εργασιακό μου ρολόι.

Μια από τις μεγαλύτερες μου αδυναμίες είναι το γράψιμο. Στην αρχή έγραφα ιστορίες. Τώρα γράφω ΚΑΙ ανθρώπους. Κανονικά τους γράφω όμως. Ειδικά όταν έχουν μία συμπερφορά τώρα κι άλλη εντελώς διαφορετική την επόμενη στιγμή. Τη μια χαχα και την άλλη αχαχ. Και τους γράφω ειδικά όταν αρχίζουν τα αχαχ. Έχω αλλεργία στους γκρινιάριδες. Και στους κακομοίρηδες.

Και κοίτα τώρα ένα παράξενο πράγμα: Ετούτο το μπλογκάκι ξεκίνησε γιατί μ' αρέσει να γράφω ιστορίες και να τις δίνω να τις διαβάζουν οι άλλοι. Κι αφού ακόμη κι ο τίτλος του έχει να κάνει με κάποιες από τις ιστορίες που γράφω, ακόμη δεν έχω μπει στο τριπάκι ν' ανοίξω αυτό το θέμα. Πιστεύω ότι φταίει η Δευτέρα διαρκείας. Πράγμα που με συμφέρει κάπως γιατί αλλιώς θα πρέπει να παραδεχτώ ότι φταίω εγώ κι αυτό δεν είναι και τόσο καλό. Για την ψυχολογία, καταλαβαίνετε.

Γυρίζω τη σελίδα στο ημερολόγιο, Παρασκευή αύριο. Και καλά, Παρασκευή. Όταν ξημερώσει όμως, πάω στοίχημα ότι θα είναι Δευτέρα. Βαριά, νυσταλέα και δυσπεπτική. Κιόσο ίμαι αλλεργική στους γκρινιάριδες, άλλο τόσο έχω αρχίσει να γκρινιάζω κι η ίδια. Αλλά σπάνια μπορείς να γράψεις τον ίδιο σου τον εαυτό.