Λοιπόν, διάβασα κάποια από τα βιβλία τς λίστας μου αλλά όχι όλα. Διάβασα τα Έπη των Αριμασπών, τον Κανένα θα τον φάω τελευταίο, το Συμβούλιο των Αφυπνισμένων κι τον Φρανκενστάιν (που ήταν σε εκείνα της λίστας που δε θυμόμουν...)
Δεν έχω καιπολύ κουράγιο να κάνω κάποια κριτική, γιατί έχω μπροστά μου τόσο την παρουσίαση του Γυαλιού την Πέμπτη, όσο και την παρουσίαση του Βασίλειου της Αράχνης του Γιάννη του Πλιώτα, την Παρασκευή, οπότε θα περιοριστώ να πω μερικά ρπάγματα για τον Φρανκενστάιν, της Μαίρυ Σέλλεϋ.
Είναι ένα βιβλίο βικτωριανό. Καθαρά βικτωριανό. Πιο βικτωριανό από το Δράκουλα, που όσο να 'ναι είναι πολύ βικρωριανός. Γενικα περίμενα η γραφή της Σέλλεϋ να είναι κατά τι καλύτερη, μιας και οι περισσότεροι θεωρούν τον Στόκερ περιστασιακό συγγραφέα και επιπόλαιο. Προσωπικά έχω την εντελώς αντίθετη εντύπωση πια. Θεωρώ τον Φρανκενστάιν εκτός από κουραστικό (πράγμα που οφείλεται και εν μέρει στον βικτωριανισμό του) και ενοχλητικό.
Σε καμία περίπτωση δεν κατάφερα να ταυτιστώ με τον ήρωα. Ειδικά τη στιγμή που κοιτάζει για πρώτη φορά του δημιούργημά του κι αμέσως μετά τρέπεται σε φυγή, είναι ό,τι χειρότερο και ό,τι αντίθετο με τα όσο αντιπροσωπεύει η καλοσύνη: εμφανίζεται δειλός στις πράξεις και φαμφαρόνος στα λόγια. Είναι δε τόσο αντιπαθής που ούτε καν η τελευταία του πράξη να ακολουθήσει το τέρας και να πεθάνει στο δρόμο, δεν τον σώζει από την όποια στάση μου απέναντί του. Σε όλη τη διάρκεια του βιβλίου ταυτίστηκα με το τέρας εκατό φορές περισσότερες.
Δεν είναι ένα βιβλίο που θα ξαναδιάβαζα. Είναι ένα κακό βιβλίο στηριγμένο απλά σε μια έξυπνη ιδέα.
Δεν έχω καιπολύ κουράγιο να κάνω κάποια κριτική, γιατί έχω μπροστά μου τόσο την παρουσίαση του Γυαλιού την Πέμπτη, όσο και την παρουσίαση του Βασίλειου της Αράχνης του Γιάννη του Πλιώτα, την Παρασκευή, οπότε θα περιοριστώ να πω μερικά ρπάγματα για τον Φρανκενστάιν, της Μαίρυ Σέλλεϋ.
Είναι ένα βιβλίο βικτωριανό. Καθαρά βικτωριανό. Πιο βικτωριανό από το Δράκουλα, που όσο να 'ναι είναι πολύ βικρωριανός. Γενικα περίμενα η γραφή της Σέλλεϋ να είναι κατά τι καλύτερη, μιας και οι περισσότεροι θεωρούν τον Στόκερ περιστασιακό συγγραφέα και επιπόλαιο. Προσωπικά έχω την εντελώς αντίθετη εντύπωση πια. Θεωρώ τον Φρανκενστάιν εκτός από κουραστικό (πράγμα που οφείλεται και εν μέρει στον βικτωριανισμό του) και ενοχλητικό.
Σε καμία περίπτωση δεν κατάφερα να ταυτιστώ με τον ήρωα. Ειδικά τη στιγμή που κοιτάζει για πρώτη φορά του δημιούργημά του κι αμέσως μετά τρέπεται σε φυγή, είναι ό,τι χειρότερο και ό,τι αντίθετο με τα όσο αντιπροσωπεύει η καλοσύνη: εμφανίζεται δειλός στις πράξεις και φαμφαρόνος στα λόγια. Είναι δε τόσο αντιπαθής που ούτε καν η τελευταία του πράξη να ακολουθήσει το τέρας και να πεθάνει στο δρόμο, δεν τον σώζει από την όποια στάση μου απέναντί του. Σε όλη τη διάρκεια του βιβλίου ταυτίστηκα με το τέρας εκατό φορές περισσότερες.
Δεν είναι ένα βιβλίο που θα ξαναδιάβαζα. Είναι ένα κακό βιβλίο στηριγμένο απλά σε μια έξυπνη ιδέα.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου