Φλερτάροντας μια ιδέα

Το έκτο κεφάλαιο τελείωσε χτες το μεσημέρι και ειλικρινά νομίζω ότι ασυναίσθητα το τρέναρα όσο δε λέγεται. Έχω την εντύπωση ότι από το φόβο μου για το επόμενο κεφάλαιο (βλ. η μεγάλη μάχη που θα κλείσειτο βιβλίο) καθυστερούσα να γράψω αυτό.

Κι εκεί που πληκτρολογούσα τις τελευταίες λέξεις του έκτου κεφαλαίου, τσουπ, μου έρχεται μια ιδέα. Την κοίταξα χωρίς να σηκώσω το κεφάλι μου, με την άκρη του ματιού, μήπως και πάρει θάρρος και κάνει τίποτρ παλαβά. Μου χαμογέλασε. Συνέχισα τη δουλειά μου και μετά από λίγο, πολύ προσεκτικά, την ξανακοίταξα με την άκρη του ματιού . Τίποτα, η ρουφιάνα, καθόταν εκεί και με κοιτούσε με το πιο γλυκό της χαμόγελο "Βρε", ,"λες αυτή να είναι η ιδέα που γύρευα;". Αλλά είπα να την τεστάρω μια τρίτη φορά. Ξαναγύρισα στη δουλειά μου, τακτοποίησα κάποιες σκηνές στο έκτο κεφάλαιο που δεν ήταν στη σωστή θέση κι έπειτα σε ανύποπτο χρόνο κι απότομα, να την πιάσω εξαπίνης, την ξανακοίταξα λοξά.

Κι εκείνη ακόμη ήταν εκεί.

Ε, παράτησα το έκτο κεφάλαιο (άλλωστε ένα-δυο μερεμετάκια ήθελε μόνο) και της επιτέθηκα. Την περικύκλωσα, και πριν προλάβει ν΄αντιδράσει, της έχωσα ένα δεξί κροσέ. Κι η άτιμη δεν έπαθε τίποτε. Ενθουσιασμένη εγώ, με τέτοια ανθεκτική ιδέα, φώναξα έναν συνάδελφο που του αρέσει η ιστορία και του έδειξα την ιδέα μου. "Τι λες, της τραβάς μια σφαλιάρα να δούμε αν θ' αντέξει;" του λέω. "Αποκλείεται", μου λέει, "είναι πολύ ωραία ιδέα, κρίμα να τη στραπατσάρω."

Κόκαλο εγώ. Μια πολύ ωραία ιδέα για μάχη! Αχά!

Αλλά και πάλι, εγώ ο Θωμάς ο άπιστος, δεν την εμπιστεύτηκα. Ιδέες, παιδί μου, τι περιμένεις, να τους δώσουμε μπέσα; Όχι. Την έγραψα καλά-καλά, την έκανα ένα ωραίο πακετάκι, σα σαλάμι του αέρος και την έστειλα σε ένα φίλο, που είναι πολύ ψείρας σε αυτά τα θέματα, να μου τι γνώμη έχει. Και κοίτα τώρα, που ο φίλος δεν έχει υπολογιστή αυτές τις μέρες και δε μπορεί να δει την ιδέα...

Και θα περιμένω εγώ τώρα, να έρθει ο φίλος και να μου επιβεβαιώσει ότι η ιδέα μου κι εγώ θα μπορέσουμε να οργιάσουμε παρέα στο έβδομο κεφάλαιο...