Ογκαγκα-μπουμ-μπουμ-γκι

Όταν η μέρα γίνεται τελείως ασυνάρτητη είναι καλό να υπάρχουν ασφαλιστικές δικλείδες.

Η δικιά μου ασφαλιστική δικλείδα είναι τα τραγουδάκια. Τραγουδάκια παλιά, που ξέρουμε σχεδόν όλοι μας και που δεν έχουν κανένα νόημα. Τραγουδάκια που υπήρξαν σουξέ για λίγες στιγμές, λόγω της κωμικότητάς τους και τώρα πια δεν έχουν θέση στη μνήμη μας παρά μόνο για να γελάμε εμείς και να μας κοιτάνε καλά καλά όσοι δεν καταλαβαίνουν ότι τα παίξαμε βρε αδερφέ και έτσι εκτονωνόμαστε.

Τα περισότερα από τα τραγουδάκια που λέω σε τέτοιες καταστάσεις είναι του Χάρρυ Κλυν. Το Ογκαγκα-μπουμ-μπουμ-γκι ας πούμε. Ή το μαλακά-πιο μαλακά. Ή το άλλο το υπέροχο που το είχε αφιερώσει στην πεθερά του, αν δεν απατώμαι:

Το τέρας, αμάν,
παίζει κουμ-καν,
κρατάει σφουγγαρόπανο
και με φωνάζει κόπανο.

Μεγάλες και ιστορικές επιτυχίες του πενταγράμμου. Άλλες φορές το ρίχνω στα λαικά: Γιατί γλυκειά μου κλαις και μένα δεν το λες; Ή θα τα κάψωωωωωωωω τα ρημάδιαταλεφτάμου (έτσι όλο μαζί, χωρίς space ανάμεσα για να δώσεις το feeling). Ή το πιο σύγχρονο πίκρες κάνω copy-paste γιατί εσύ δεν έχεις taste. Απαράμιλλο κάλλος. Κι απαράμιλλος κάλος.