Δυστυχώς

(credits to DissaprprovingRabbits.com. Πολύ γέλιο. Ευτυχώς.)

Δυστυχώς κυρίες μου και κύριοι, το ιστολόγιο ετούτο έχει καταντήσει ένα ημερολόγιο γραφής. Και λέω δυστυχώς γιατί μόλις σήμερα έριξα μια ματιά στις πρώτες-πρώτες αναρτήσεις και βλέπω ότι τότε (το σωτήριον έτος 2008) είχα κι άλλα ενδιαφέροντα να μοιραστώ με τον κόσμο.

Ή μήπως είχα λιγότερους δικούς μου ανθρώπους να τα μοιραστώ κι αναγκαστικά τα μοιραζόμουν με το ίντερνετ;

Αλλά όχι, δε θα κάτσω να σκάσω. Απλά θα αναπολώ τις μέρες που γκρίνιαζα και μεμψιμοιρούσα και έλεγα πράγματα αλλοπρόσαλλα, όπως ας πούμε εκείνο με το κουταλάκι και τη μουσταλευριά... Τι τα θες. Μεγαλώνουμε πού και πού.

Η επιστροφή μου στις αναρτήσεις, μετά από ένα μήνα και βάλε, σηματοδοτεί ένα σημείο καμπής στην συγγραφική μου πορεία που μάλλον με σκιάζει μια σταλιά. Για πρώτη φορά στα χρονικά δε μπορώ να μείνω μακριά από μεγάλο κείμενο. Έλεγα ότι με το πέρας της Δεσίδας, θα είχα βαρεθεί λιγάκι το όλο θέμα με τα Παρχάρια και θα το άφηνα ίσως για την επόμενη άνοιξη (άλλωστε είναι γνωστό στους συνήθεις υπόπτους της φιλίας μου ότι ο συγγραφικός οίστρος με πιάνει περίπου κάθε Απρίλιο...)

Κι όμως προχτές το βράδυ, η "Παρέσσα", το τρίτο μέρος της τριλογίας, πήρε ένα μικρό μπλε τετράδιο, ένα στυλό, και δύο usb κι άρχισε να βαράει αλύπητα, λες κι ήμουν χριστιανός που δεν ήθελα να βγω στην αρένα. Ε, τι να κάνω κι εγώ; Να μην υποκύψω;

Σήμερα (από προχτές το βράδυ, έτσι;) μιλάμε για περίπου 3000 λέξεις -ο πρόλογος- και έναν πλήρη σκελετό του μυθιστορήματος. Οι προοπτικές είναι μάλλον δυσοίωνες: η Ερεστή σχεδιάστηκε για 100,000 λέξεις και πήγε στις 136,000, η Δεσίδα σχεδιάστηκε για 100,000 λέξεις και πήγε στις 143,000 κι η Παρέσσα που σχεδιάστηκε για 150,000 λέξεις, πού θα φτάσει παρακαλώ;

Μπρ-μπρ-μπρ.

Και ταυτοχρόνως, γουστάρω.