Επιστροφή-1

Πόσος καιρός.

Ποδόσφαιρο, καλοκαίρι, Ολυμπιακοί, διακοπές, φωτιές, σεισμοί. Τυφώνες. Τρικυμίες. Τις περισσότερες φορές εν κρανίω.

Λένε ότι όταν περιμένεις να γίνει κάτι, χρειάζεται να κρατάς τα χέρια σου απασχολημένα με κάτι άλλο, για να μην δαγκώνεις τα δάχτυλά σου. Ίσως ετούτο το μπλογκ με βοηθήσει λιγάκι. Όχι ότι περιμένω κάτι να γίνει, αυτή τη φάση την έχω περάσει και δεν περιμένω τίποτε. Από κάποια κεκτημένη ταχύτητα όμως, παραμένω σε κατάσταση αναμονής. Ελέγχω το email μου. Γυρίζω άσκοπα σε ιστοσελίδες, των οποίων το θέμα με αφήνει πρακτικά αδιάφορη. Κάνω κουίζ και βαριέμαι, αδημονώντας.

Η 1η του Σεπτέμβρη με βρίσκει στο κατώφλι μιας άλλης εποχής. Αλλαγές, κυρίως συναισθηματικές. Ξέρω πού πατάω, αν και δεν ξέρω πού θα πατήσω στο επόμενο βήμα. Ξέρω τι θέλω, άσχετα με το αν μπορώ να το αποκτήσω ή όχι -ή τη μορφή που θα έχει αν το αποκτήσω. Καλά δεν είναι;

Θα μιλήσω λίγο για βιβλία και για ιστορίες αυτή τη φορά. Μου έλειψαν όλον αυτόν τον καιρό που με απασχολούσαν οι πραγματικοί άνθρωποι. Τώρα που σιγουρεύτηκα ότι οι άνθρωποι αυτοί δε θα φύγουν από κοντά μου ό,τι κι αν συμβεί, τώρα μπορώ να επιστρέψω στα βιβλία και στις ιστορίες. Με άλλο μάτι ειδωμένες βέβαια, πάντα ένας άνθρωπος σού αλλάζει την οπτική γωνία.

Ιστορίες λοιπόν... Πόσες έχω ξεκινήσει και πόσες έχω παρατήσεις αυτούς τους μήνες. Το καμάρι μου είναι η "Θίμνα", ένα καθαρόαιμο φάνταζυ σε κλασσικό ελληνικό setting, Κένταυροι, Σάτυροι, Γρύπες, μάγοι από την Ινδία, πολιτική ίντριγκα και ερμητικά ξόρκια, κατάσκοποι, Νύμφες, θυσίες, Χθόνια και Υδάτινα Μυστήρια και πάνω απ' όλα ΑΠΟΧΗ ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΓΡΑΦΙΚΟΤΗΤΑ σχετική με γνωστή τηλεπερσόνα. Είμαι πολύ φιλόδοξη για τούτο το κείμενο. Θεωρώ ότι ίσως να μπορούσε να κάνει μια καλή πορεία, να το εμπιστευτεί κάποιος εκδότης. Κι αν μπορέσω να το φτιάξω όπως ακριβώς θέλω...

Με απασχολεί επίσης μια παλιά ιστορία, εκείνη της Βοχέντα Μίνους, της οποίας ένα πρωτόλειο σχεδίασμα έχω ανεβάσει κι εδώ. Πρέπει να της αλλάξω τα φώτα για να πάψει να είναι πρωτόλειο... αλλά θα το κάνω. Μου αρέσει σαν ιδέα κι είναι και κάπως cheesy -ό,τι πρέπει για τα γούστα μου δηλαδή- και δε θέλω να την αφήσω να πάει στα χαμένα, ούτε να μείνει στα αζήτητα. Νόθος απόκληρος μιας κάπως παράξενης κοινωνίας -ερημικό περιβάλλον, σχετικά δημοκρατικό πολίτευμα, ισότητα των δύο φύλων- καλείται να φυγαδέψει και συνοδέψει ένα κορίτσι σε όμμορη χώρα, για να αποτρέψει έναν αιματηρό πόλεμο. Στην πορεία διασχίζει πρακτικώς όλον τον γνωστό (του) κόσμο και μαθαίνει πολλά τόσο για τα μυστικά του κόσμου αυτού, όσο και για τους ανθρώπους που θεωρεί δεδομένους στη ζωή του.

Ένα τρίτο σχέδιο για μυθιστόρημα, διαδραματίζεται σε έναν κόσμο βασισμένο στην απάτη. Έχει τίτλο "Μουγιαντίν ο Τακτικός" και αναφέρεται στις προσπάθειες ενός στρατάρχη-δικτάτορα -με την αρχαιοΑθηναϊκή έννοια-, της αδελφής του κι ενός σιδερά να οργανωθούν και να σωθούν στα πλαίσια μια πολιορκίας. Το κείμενο το εμπνεύστηκα διαβάζοντας τα Πολιορκητικά του Αινεία του Τακτικού, αλλά μετά από πενήντα σελίδες ανακάλυψα ότι οι σειρά των γεγονότων που περιγράφω, αν και πολύ δραματική και με τις σωστές συναισθηματικές κορώνες, δεν έχει καμμία λογική από στρατηγικής πλευράς. Οπότε ή θα πρέπει να διαβάσω και ν' αποφασίσω την σειρά των πολεμικών επεισοδίων, πριν αρχίσω να γράφω για τα επιμέρους επεισόδια μεταξύ των χαρακτήρων ή θα πρέπει να φορτωθώ σε έναν γνωστό μου, που κατέχει αρκετά το αντικείμενο και να τον πρήξω ως να καταλάβω τι είναι αυτό που πρέπει να γραφτεί...

Εκτός από αυτά τα φιλόδοξα, έχω κι άλλες ιδέες για μυθιστορήματα, οι περισσότερες από τις οποίες έχουν μόνο μερικές σελίδες γραμμένες. Επιγραμματικά: "Σάμπτι" (δεσποινίδα, υπάλληλος σούπερ-μάρκετ, υποψιάζεται ότι είναι ενσάρκωση αιγυπτιακής μούμιας), "Ντιτζιχάρτης" (ένα παράξενο μοναστήρι σε ελληνικό νησι ζητά από δεσποινίδα να φτιάξει ψηφιακό χάρτη των ιδιοκτησιών του), "Το Ζωνάρι του Κεβέκεβε" (η έκτη περιπέτεια του Κόμπες του Ντερλικοτή), "Μια εβδομάδα καταρρεύσεις" (νεαρός μάγος, με βοηθό απέθαντη γάτα, προσπαθεί να σταματήσει τα σχέδια των Υποχθόνιων να κατακτήσουν τη σύγχρονη Αθήνα).

Και φυσικά όπως θα έχουν ήδη καταλάβει εκείνοι που με ξέρουν συγγραφικά, έχω γυρίσει τις φιλοδοξίες μου στα μεγάλα κείμενα, με απώτερο σκοπό να ξεπεράσω στο πρώτο γράψιμο τις 100,000 λέξεις. Μέχρι τώρα το κατώφλι μου ήταν οι 50,000, πάντα στο πρώτο γράψιμο, και με τις διορθώσεις πήγαινε στις 60,000 ή 70,000. Τα μικρά διηγήματα έχουν περιοριστεί πολύ. Τουλάχιστον πολύ περισσότερο απ' όσο θα 'θελα. Και δε μπορώ να καταλάβω τι μπορεί να σημαίνει αυτό...