Οίστρος

Μ' έχει πιάσει πάλι ο οίστρος και δεν προλαβαίνω να σηκωθώ από τον υπολογιστή. Γράφω σαν τρελή, όχι μόνο διορθώνοντας το επόμενο μεγάλο μου μυθιστόρημα (η Θύμνα που σας έχω πρήξει με την πάρτη της), αλλά κρατώντας σημειώσεις και διαβάζοντας για το επερχόμενο Νανόριμο, δυο μήνες πριν. Έχω πείσει το εαυτό μου να γράψει κάτι σύγχρονο, με κεντρικό θέμα τη μούμια κι η καψερή έχω περιορισμένες γνώσεις από Αίγυπτο. Κάποιος φίλος πρότεινε να το γυρίσω σε μούμια Ίνκα, αλλά τότε χάνεται η αρχική ιδέα (κι επίσης και το όποιο αναπάντεχο φινάλε). Οπότε τα κεφάλια μέσα, διάβασμα και περισυλλογή και πώς την είπαμε τη θεά των γατιών;

Επίσης λόγω του ότι καταπιέζομαι και με το διάβασμα για τη μούμια και με τη διόρθωση (μια διαδικασία που τη βαριέμαι αφόρητα κι αν μπορούσα θα την παρέλειπα εντελώς), το μυαλό μου για να ξεφύγει πετιέται σε ένα σωρό καινούργιες ιδέες, ιδέες που πλέον δε θέλω να τις στριμώξω σε 1.000, 2.000, 5.000 λέξεις, αλλά οραματίζομαι τις 50.000 και τις 100.000. Οραματίζομαι βεβαίως-βεβαίως, διότι τις 100.000 θα τις πιάσω μόνο με τον κακομοίρη τον Κόμπες, ο οποίος σε τελική ανάλυση δεν είναι τίποτε άλλο από ένα σιτ-κομ δέκα επεισοδίων. Δε μπορεί να θεωρηθεί ένα κείμενο δηλαδή.

Μ' αυτά και μ' αυτά, έχω παρατήσει εντελώς και την ιδέα του Βιβλίου των Συμβάντων, μια "κοσμοθεωρία" κάπως εφηβική, εμπνευσμένη σαφέστατα από τα μουρκοκικά διαβάσματα της εποχής εκείνης. Γενικά σαν ιδέα μου αρέσει ακόμη, απλά δε βρίσκω τρόπο να την ταιριάξω (ή έστω υπαινιχθώ) στα δύο ή τρία μεγάλα μυθιστορήματα που έχω στα σκαριά. Και η φύση της (της ιδέας) είναι τέτοια που δε μπορεί να περιγραφεί σε ένα μυθιστόρημα, να τη γράψω και να τελειώνω.

Βάσανα που 'χει η ζωή...