Κλαίω εγώ εδώ, κλαις εσύ εκεί, κουβέντες να λέγονται, κι από ουσία τίποτε. Η μοναξιά παραμένει, γαμώτο κι ούτε να ουρλιάξω δεν έχω δικαίωμα.
Βαρέθηκα τους τραγικούς ήρωες. Θέλω για μία φορά έναν άνθρωπο καθημερινό, ούτε ήρωα ούτε τραγικό. Πώς θα γίνει; Πού υπάρχουν τέτοιοι κι εγώ γιατί πάντα τους χάνω;
Κι όσο πιο πολύ θυμώνω και κλαίω, τόσο περισσότερο γράφεσαι στην ύπαρξή μου, σαν επιγραμμα πεδίου μάχης.
(Κι ούτε συγνώμη δε θα ζητήσω αυτή τη φορά. Πονάω πάρα πολύ για να μου μένει κουράγιο για κάτι τέτοιο.)
(Άλλη μια υπόσχεση που πάτησα...)
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
1 comments:
Τους χάνεις γιατί κατά βάθος οι άνθρωποι της πραγματικότητας είναι τραγικοί ήρωες όλοι με τον έναν τρόπο ή τον άλλο. Απλώς, συνήθως αυτό γίνεται με τραγική ειρωνία. Oι ίδιοι και οι γύρω τους δεν το καταλαβαίνουν αρχικά αλλά παρόλα αυτά παραμένουν τραγικοί προς τέρψη ενός υποθετικού κοινού.
Δημοσίευση σχολίου